زندگینامه میرزا ابراهیم اف:

میرزا ابراهیم اف، نویسنده‌ برجسته‌ ای که با آثار ادبی، پژوهشی و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی خود جایگاه ویژه‌ای در تاریخ آذربایجان دارد، از دهه ۱۹۳۰ میلادی تا پایان عمر، اثرات ماندگاری بر زندگی فرهنگی و سیاسی-ایدئولوژیک آذربایجان گذاشت. او همچون میرزا فتحعلی آخوندوف، حسن‌بیک زردابی، جلیل ممد قلی‌ زاده، علی‌ بیگ حسین‌ زاده و حاجی زین‌ العابدین تقی‌ اف، از فداکاران ملت و وطن بود.

امسال،   ۲۸ اکتبر مصادف با ۷ مهرماه، یکصد و سیزدهمین سالگرد تولد میرزا ابراهیم اف، نویسنده‌ خلق، برنده‌ جوایز دولتی و عضو آکادمی علوم آذربایجان، گرامی داشته می‌ شود.

میرزا ابراهیم‌اف، فرزند اژدر، در ۲۸ اکتبر ۱۹۱۱ در روستای ایواق، واقع در نزدیکی شهر سراب آذربایجان شرقی ایران، متولد شد. خانواده‌اش در سال ۱۹۱۸ به باکو مهاجرت کردند. پس از فوت پدر، در سن ۹ سالگی، برای تأمین معاش خانواده، ناچار به کار در روستاهای بالاخانی و زابرات شد. با وجود مشغله کاری، از سال ۱۹۲۶ تا ۱۹۳۰ در مدرسه کارگری بالاخانی به تحصیل پرداخت. در همین دوران، علاقه‌اش به ادبیات شکوفا شد و به انجمن ادبی کارگران زابرات پیوست.

اولین شعر میرزا ابراهیموف با عنوان "چاه حفر شده" در سال ۱۹۳۰ در مجله "آتش آوریل" منتشر شد. این موفقیت، او را به ادامه‌ی فعالیت ادبی تشویق کرد. او در جوانی به شهرهای مختلف اتحاد جماهیر شوروی سفر کرد و با زندگی و فعالیت‌های کارگران آشنا شد و در آثار خود به تصویر کشیدن زندگی و واقعیت‌های اجتماعی آنها پرداخت. میرزا ابراهیم اف در ژانرهای مختلفی از جمله مقاله، نثر، نمایشنامه، نقد ادبی آثار خلق کرد و به نقد ادبی نیز پرداخت.

میرزا ابراهیم اف از سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۷ در دانشکده‌ مطالعات شرقی آکادمی علوم اتحاد جماهیر شوروی در لنینگراد (سن پترزبورگ کنونی) تحصیل کرد و با نگارش پایان‌نامه‌ای درباره زندگی و فعالیت‌های جلیل ممد قلی‌ زاده، درجه‌ علمی نامزدی را دریافت کرد. در سال ۱۹۴۵، در هنگام تأسیس آکادمی علوم آذربایجان، در سن ۳۴ سالگی به عنوان یکی از اولین اعضای اصلی آکادمی انتخاب شد و فعالیت علمی خود را در کنار فعالیت‌های ادبی ادامه داد. وی در طول زندگی حرفه‌ای خود در حوزه‌های آموزش، فرهنگ و سایر زمینه‌ها مسئولیت‌های مهمی بر عهده داشت و سهم بسزایی در توسعه‌ی این حوزه‌ها داشت.

در سال ۱۹۴۱، او به عنوان سردبیر روزنامه "یول وطن" در آذربایجان جنوبی فعالیت می‌ کرد. در سال ۱۹۴۲، در مناطق نظامی خاباروفسک و ولادی‌وستوک با سربازان دیدار کرد و با سخنرانی‌های پرشور خود روحیه‌ی آنها را تقویت کرد. از آن زمان، او به موضوع آذربایجان جنوبی علاقه مند شد و داستان‌های متعددی مانند "صدای ترسناک"، "عاشقان هنر"، "زهرا"، "در تقاطع راه"، "فرشته"، "دوازده دسامبر"، "آزاد"، "دور آتش"، "رنج پایان"، "خسرو و روزبه"، "گلابتین"، "زندگی پرویز" و رمان‌های "روز آینده"، "ستون بزرگ"، "پروانه" را نوشت. علاوه بر این، نمایشنامه‌هایی مانند "دختر دهقان"، "مرد خوب"، "آتشدان‌های روشن" و "زندگی پرماجرای نریمان نریمانوف" را نیز خلق کرد.

میرزا ابراهیموف آثار نمایشنامه‌ نویسان مشهوری مانند شکسپیر، اوستروفسکی، چخوف، ساتراموو و مولیر را به زبان آذربایجانی ترجمه کرد.

آثار میرزا ابراهیموف مانند "زندگی و ادبیات"، "روز آینده"، "ستون بزرگ"، "پروانه" و بسیاری دیگر، ادبیات آذربایجان را با آثار ارزشمندی غنی کرد.

میرزا  ابراهیم اف علاوه بر داستان‌ها و رمان‌ها، نمایشنامه‌ هایی مانند "زندگی"، "مادرید"، "عشق"، "دختر دهقان"، "مرد خوب"، "آتشدان‌ های روشن" و "زندگی پرماجرای نریمان نریمان اف" را نیز خلق کرد که به ادبیات نمایشی آذربایجان افزود.

آثار میرزا ابراهیموف که تا به امروز از اهمیت خود نکاسته‌اند، به زبان‌های مختلف ترجمه شده و در خارج از اتحاد جماهیر شوروی سابق نیز خوانده شده‌ اند. فیلم‌ها و مستندهای زیادی بر اساس آثار او ساخته شده است. او همچنین یک شخصیت اجتماعی برجسته بود و در طول زندگی خود برای زبان مادری و فرهنگ آذربایجان مبارزه کرد.

میرزا  ابراهیم اف در ۱۷ دسامبر ۱۹۹۳ در باکو درگذشت و در آرامگاه افتخاری به خاک سپرده شد.

https://azertag.az/xeber/bu_gun_xalq_yazichisi_mirze_ibrahimovun_dogum_gunudur-3248596